De route start in Menen en verkent de grensstreek in de omgeving van Menen. De Leie vormt hier een natuurlijke grens tussen West-Vlaanderen en Noord-Frankrijk.
In het leven van alledag nam het smokkelen van koopwaren hier jarenlang een voorname plaats in. Overgeleverde verhalen over gewiekste smokkelaars (" blauwers") en ijverige douaniers ("kommiezen") doen nog steeds de ronde.
Aan de Oude Leielaan zien we de St.-Vedastuskerk en wat verderop - langs het stadhuis en het Belfort ( werelderfgoed van de UNESCO sinds 1999 ) fietsen we het stadspark in en vinden wat verderop ons eerste fietsbordje. Goed op weg, dus!
We kronkelen ons een weg naar het jaagpad langs de Leie, die ons probleemloos tot in Wervik brengt, waarna we uitgeleide worden gedaan naar Frankrijk.
Achter de dorpskern van Wervicq-Sud ligt de beboste heuvelrug ' le Montagne' ( Franse berg). Niemand vermoedt achter de bomen een domein van 13ha, een kasteel, een park en een 8-tal ha bos. Dit herinnert ons aan de bloei van de industrie in het Franse Noorden en zij die er rijk van zijn geworden. Zij kwamen zich hier vestigen... Het domein is nu eigendom van de stad en stelt, behalve een museum, ook een monument open en een kapel ter nagedachtenis van de Duitse gesneuvelden.
Wat verderop houden we halt bij een Duits militair kerkhof. We vinden er graven van 2498 Duitse soldaten uit W.O.I. Onder de graven bemerkten we ook enkele grafstenen van Duitse soldaten van joodse afkomst.
Op deze route treffen we de watertoren van de wijk Colbras aan, gelegen in de groene zone van de Colbras oftewel Klyte Put ( Kleiput ) genoemd. Deze plaats is een oude vuilnisbelt die men omgetoverd heeft tot een natuurgebied van 7,8 ha.
De Chemin du Nouveau Monde lijkt wel nergens te eindigen, maar deint dan toch uit in een smal wegeltje langs de akkers. Een beetje behendigheid hier komt van pas! Wenselijk is om ' vooruit ' te kijken en niet (zoals ik) een beetje naar alle kanten en plots in de graskant te belanden...
We reden ook voorbij een gloednieuwe verbrandingsoven. Dit indrukwekkend centrum, Antarès genaamd, is in staat om energie te produceren. Doel is het 'proper' verbranden van niet-recycleerbaar huishoudelijk afval van de volledige Rijselse metropool.
Antarès is de hoogste renderende verbrandingsoven van Europa.
Met de wind van voren en het zoveelste steile heuveltje op onze palmares, komen we in de Rue de Reckem, en staan we - zo'n 400m verderop- aan de grenspaal. Einde Frankrijk, waar ' circuit des Gabelons ' terug verandert in ' Kommiezenroute '...
Ons Erfdeelwegel loopt uit op een wit gebouw van de " stichting Ons Erfdeel ", waar vroeger 'Den Bouw' stond - een oude herberg die vroeger een smokkelaarsnest was en op het einde enkel nog diende om berooide gezinnen te herbergen. Vandaag zorgt Ons Erfdeel voor de verspreiding van onze Vlaamse cultuur en de Nederlandse taal, door tijdschriften en boeken uit te geven die over de hele wereld worden verspreid. Deze stichting werd destijds opgericht door hoofdredacteur Jozef Deleu en twee andere Rekkemnaars. Op het pleintje staat een prachtig kunstwerk: " Dialoog " van Magloire Dornez.
Tiens tiens! Wat staat daar in de verte te pronken? Is dat niet de'' Sjouwer ', een 35m hoge betonnen toren in zuilmotief? Deze werd in 1974 opgericht ter ere van West-Vlaamse seizoenarbeiders in Frankrijk.
Hier valt onze fietsroute even samen met de Goedendagroute (49km). Samen fietsen we de autosnelweg (E17) over en nemen dan uitrit Lauwe en vervolgens Wevelgem.
Nu zijn we niet meer zover verwijderd van Menen opnieuw.
Veel wind en taaie heuveltjes hebben we getrotseerd, het duurde, het blééf maar duren... Maar omdat ik wat calorieën in te leveren had, zullen we er maar niet over knorren.
Met supervriendelijke fietsgroeten!
Veerle Loriaux
Geen opmerkingen:
Een reactie posten